I will show today’s women that one can have a career and children at the same time.

Ana Popovic is een zeer inschikkelijke dame als het op wat over en weer praten aankomt. We moesten het haar geen twee keer vragen. Na de soundcheck  loodste ze ons haar kleedkamer binnen en meteen loosde ze haar spraakwaterval.

“Wel, het ziet er naar uit dat de “Still Making History”- Tour stilaan ten einde loopt, hoewel hij natuurlijk nog verder door loopt tot mijn volgende CD uitkomt. Dat zou normaal op het einde van het jaar moeten zijn. Maar intussen doen we het met deze nog zeer goed.
Ongelooflijk hoe mijn CD The Billboard Charts in klom en er nu al meer dan achttien weken vertoeft. Onze tournée in de States zat er zelfs al op toen het gebeurde. Zonder daarginds deel te nemen aan de promotie’s voor de CD bleef ie maar klimmen in de charts. Na onze Europese tour in augustus en september door Italië en Portugal, zetten we onze Amerikaanse promotietour voort. Ondertussen was “Still Making History” geklommen tot nummer drie. Fantastisch toch, niet ?”

Niet veel dat we nog niet wisten van haar website, maar de manier waarop ze het ons vertelt, met terechte trots, dwingt ons te luisteren, en graag, want Ana is een geboren verteller. Het is natuurlijk niet niets. Hoeveel Europeanen kunnen bogen op een dergelijk succes over de Atlantische plas, met een muziekvorm dan nog, die eigenlijk deel uitmaakt van hun toch eerder beperkte eigen artistieke patrimonium. Jaloerse  tongen die beweren dat één en ander het werk is van de platenmaatschappij, hebben maar een heel klein beetje gelijk. Diezelfde labels vermogen niets te bereiken als ze proberen een artiest te pushen die niets in zijn mars heeft. En dat is het nu juist, Ana Popovic heeft heel wat in petto. En er volgt nog wat, dat belooft ze ons ten stelligste.

“We zijn nu een paar dagen terug thuis en gaan het wat kalmer aan doen tot na Nieuwjaar. Een vijftal gigs per maand maximum, zou houd ik tijd over om nieuwe songs te schrijven en te bewerken. En tijd om voor mijn gezin te zorgen en mijn kleine zoontje Luk. Hij is nu de hele tijd mee op tournée geweest en dat was fantastisch. Zo kon ik toch bij hem zijn en tegelijk “on the road”. Lukje verteert dit leventje probleemloos. Klein als hij is, maakt het hem niet uit waar ter wereld hij zich bevindt. Elk bedje in gelijk welk hotel zint hem best. Op een leeftijd die in maanden wordt uitgedrukt, heb je nog geen vriendjes, dus maakt het allemaal niet uit, als je mama en papa maar bij je zijn. En zo kan ikzelf ook optimaal functioneren, met mijn kleine Luk steeds bij me in de buurt. Gewoon het podium af, en enkele tientallen meter backstage-waarts kan ik al gewoon terug huismoeder zijn. Echt geen moeite hoor. Ik wil het onze hedendaagse werkende vrouwen ten stelligste afraden om kinderen uit te stellen tot later, ná de carrière, dan is het te laat. Kinderen vergen net zoveel energie van je, als je loopbaan, dus moet je hen die geven wanneer je ze volop kan genereren. En wees gerust dat je die kan spreiden over je kinderen, je gezin en je job. Energie is niet zoiets dat je in afgemeten hoeveelheden hebt en in gelijke parten moet verdelen over alles waar je voor staat. Je hebt ze of je hebt ze niet. En heb je ze niet, moet je noch aan kinderen beginnen, noch aan een carrière !”

Ondertussen laat Lukje horen, in de kamer ernaast, dat ook hij over de nodige talenten beschikt om later een groot rockzanger te worden. “Sorry, jongens, mag ik heel even de vader gaan bijstaan bij deze artistieke uitbarsting van onze zoon ?” Natuurlijk kan dat. Enigszins verbaasd, kijk ik naar Freddy en hij naar mij. Deze volzin sprak ze in perfect Nederlands tot ons. We hadden al wel gehoord hier backstage dat ze af en toe een mondjevol diets gebruikte, meer als slotformule dan als mededeling, maar dit is dan weer wat anders. Bijna gelijktijdig zeiden we “Straffe madam !”

Na twee minuutjes komt Ana terug de kamer in, glunderend als had ze net vijf miljoen euro gewonnen.
“Euhh.. where were we ? Het schiet me hier net te binnen, vervolgt ze, dat we hier in Begië en ook in Nederland eigenlijk niet veel hebben gespeeld de laatste jaren, and that’s a shame. You are a wonderful and grateful audience. En ook de organisatoren vragen hier niet het onderste uit de kan. Integendeel, als je ziet wat Johan hier allemaal heeft gedaan voor het welslagen van ons concert van vandaag, jullie hebben het zelf gezegd, hij struint het ganse land af met flyers en affiches en verkoopt een ganse zaal bijna uit in voorverkoop. Amazing ! En dan die welhaast perfecte geluidsinstallatie, we waren zo klaar met soundchecken. Het heeft wat langer geduurd omdat ik met mijn ritmesectie een aantal nummers nog wat heb bijgeschaafd. Het is namelijk de eerste keer dat Dion (de drummer n.v.d.r.) meespeelt. It will be great.

Maar volgend jaar proberen we er wat aan te doen. Ik zou graag nog eens op Peer staan. Great festival. En voor hun vijfentwintigste verjaardag zal het zeker een groot feest worden. En ook het Exit-festival vindt plaats in juli in mijn thuisland Servië. Een groots festival, echt waar. Daar wil ik ook graag bij zijn. We zien wel. Ondertussen hebben we nog die fantastische Legendary Rhythm & BluesCruise waar we mogen aan deelnemen, eind januari is dat. De Caribische trip is dat, weet je wel. Het wordt fantastisch. Ik heb zo’n cruise al eens meegemaakt, als toerist dan, drie of vier jaar geleden. Het is een belevenis. In feite is de hele boot één enorme backstage, een ganse week lang, sipping a pina colada with Taj Mahal in one bar, drinkin’ an ice cold beer with Tommy Castro in the buvette of the swimming pool. Fantastic. Looking forward to it. Dat staat ons dus te wachten. Het kon erger zijn, nee ? (lacht)

En dan volgt er weer een tournée door de States. Tot einde mei. Daar toer ik ook graag. Denk nu niet dat het daarginds allemaal groots is en schittert. Er zit zo nu en dan een grotere zaal bij, maar meestal spelen we in kleinere clubs. We zitten nu eenmaal niet in het popcircuit. Sommige van die clubs zijn nog kleiner dan die hier in Europa. Dikwijls niet meer dan juke-joints. En vaak hebben ze niet eens een degelijke soundsystem, zodat we ten langen leste op onze backline spelen. Anderzijds trekt er zich ook niemand iets van aan, dat de klank misschien niet perfect is. Ze amuseren zich te pletter. Zo hebben we dan toch nog allemaal “a good time”. En dat zijn dan bovendien ook nog de award winnende clubs. Hoe onooglijk ze soms lijken, het zijn gelegenheden waar je moet gespeeld hebben. Zij bepalen tenslotte mee hoe hoog je in de charts klimt. Dat is een combinatie van CD-verkoop, je live-prestaties, de appreciatie van het publiek en de clubeigenaars.
Momenteel wonen we in Amsterdam, zoals je weet. Een fantastische stad. Europees formaat. Dat wil zeggen dat zelfs de grootste steden nog overzichtelijk zijn. Dat is onze betrachting, het moet mensenmaat blijven. En toch plannen we om, ergens volgend jaar of zo, in Los Angeles te gaan wonen. Voor een jaar of zo. We zien wel. Het lijkt me ook wel eens leuk om te verdwijnen in een miljoenenstad. Niet voor altijd natuurlijk.
Ik blijf wel Europeaan.”

“Bedankt voor het gezellige praatje, Ana. Wij maken ons zo klaar om te genieten van je show, en we zien je later nog wel.”

“Thanks guys. En jullie vrienden aan boord van de Blues Cruise zullen je wel verslag uitbrengen van onze wilde party’s. I can’t hardly wait !” (lacht innemend)

“Grrrrhh”